Τι είναι πνευματικότητα;

Είναι άραγε πνευματικότητα το να συζητάς για το νόημα της ζωής;

Είναι πνευματικότητα το να κατέχεις τη διαισθητικότητα που σου επιτρέπει να επικοινωνείς με το αόρατο;

Είναι πνευματικότητα το να κάνεις ενεργειακές θεραπείες;

Το να πηγαίνεις στην εκκλησία;

Το να προσεύχεσαι;

Το να νηστεύεις;

Το να διδάσκεις ή να κάνεις γιόγκα;

Το να βλέπεις προφητικά όνειρα;

Το να είσαι χορτοφάγος;

Το να βοηθάς τους φτωχούς ή τους ασθενείς;

Η πνευματικότητα ούτε εξαρτάται, ούτε απαραίτητα συνδέεται με καμία από τις παραπάνω δράσεις.

Η πνευματικότητα βασίζεται σε μια σειρά από αρχές:

1. Η πρώτη από αυτές είναι ότι η ζωή είναι μαθητεία και εγώ, ως άνθρωπος είμαι απλά μαθητής.
2. Η δεύτερη είναι ότι το τελικό αντικείμενο της μαθητείας είναι η βίωση της ενότητας, επίπεδο – επίπεδο μέχρι όλα να είμαστε ένα.
3. Η τρίτη είναι η ακεραιότητα. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπηρετείται η πνευματικότητα, αν βιώνω τις αρχές της μόνο νοητικά, χωρίς η καθημερινή μου δράση και ζωή, οι εσωτερικές μου προθέσεις και τα συναισθήματα που βιώνω, να την αντανακλούν αυθεντικά.

Πνευματικότητα σημαίνει ότι προπονούμαι να ζω αυξάνοντας την ποσότητα της ενότητας μέσα μου.

Πνευματικότητα σημαίνει ….να αλλάζω. Πώς; Ανοίγοντας κάθε μέρα, μοίρα – μοίρα τη γωνία της αγκαλιάς, της αποδοχής και της κατανόησής μου.

Πνευματικότητα σημαίνει ότι υπηρετώ αγώνες χωρίς να καλλιεργώ πολέμους.

Καμία πράξη δεν είναι «πνευματική» αν δεν υποστηρίζει μέσα μου, αυτή την βήμα – βήμα διεύρυνση της ενότητας.

Ίσως είναι πιο απτό το να δούμε τι δεν είναι πνευματικότητα:

Πνευματικότητα δεν είναι το να κάνω μία ωραία συζήτηση για το «νόημα της ζωής», ή τους συμπαντικούς νόμους, αν έτσι παίζω έναν ρόλο για να νιώθω σημαντικός στα μάτια και στα αυτιά των ακροατών μου.

Πνευματικότητα δεν είναι αν κάνοντας προσευχή, γιόγκα, ή διαλογισμό νιώθω τόσο πιο εξελιγμένος από τους «φτωχούς θνητούς» που δε ξέρουν τι είναι ο «χαιρετισμός στον ήλιο».

Πνευματικότητα δε είναι αν, ασκώντας ενεργειακές θεραπείες ή channeling, νιώθω μία τεράστια αυταρέσκεια για τις ικανότητές μου, σε σχέση με όσους δεν το κάνουν.

Πνευματικότητα δεν είναι αν, όντας χορτοφάγος, νιώθω απαξία και θυμό για όσους τρώνε ακόμη κρέας, οπότε αντί να υπηρετώ τη ζωή, την ειρήνη και τη μη βία, τα αναιρώ πολλαπλάσια.

Πνευματικότητα δεν είναι το να βοηθώ τους πιο φτωχούς από μένα και αυτούς που είναι σε μεγαλύτερη ανάγκη, αν ταυτόχρονα πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει αυτάρεσκα σημαντικός ή «πνευματικός».

Πνευματικότητα δεν είναι, αν έχοντας ακολουθήσει ένα μονοπάτι ή σύστημα που με έχει βοηθήσει προσωπικά, αρχίζω και πιστεύω πως αυτό το μονοπάτι είναι πιο άρτιο ή πιο σημαντικό από τα άλλα αποκτώντας έτσι έναν «πνευματικό σνομπισμό».

Πνευματικότητα δεν είναι, αν κολλώντας «το σύνδρομο του ιεραπόστολου» αποφασίσω ότι πρέπει να πολεμήσω κάθε μη ομοϊδεάτη μου ως εχθρό, με σκοπό να «σώσω» όλους τους ανθρώπους, είτε το θέλουν είτε όχι…

Πνευματικότητα τέλος δεν είναι το να αυτοχρισθώ «κριτής του σύμπαντος» και να αποφασίζω αν κάθε συμμαθητής μου σε αυτή τη ζωή, θα έπρεπε όντως να βρίσκεται στην εκπαιδευτική τάξη που είναι ή σε ανώτερη, και βεβαίως να τον απαξιώνω με θυμό αν τολμάει να βρίσκεται πιο πίσω από τις προσδοκίες μου.

«Τίποτε δε δέχεται να αλλάξει αν δεν το αγκαλιάσεις πρώτα όπως είναι» έλεγε παλιά ένας εκπαιδευτής μου. Ας σκεφτώ λοιπόν πώς υπηρετώ καλύτερα την εξέλιξη: αποδεχόμενος το δικαίωμα κάποιου να είναι στην τρέχουσα στιγμή στο επίπεδο που είναι, ή προσθέτοντας ένα ακόμη εμπόδιο ενεργειακά, καθώς τον επικρίνω για αυτό που είναι.

Το παραπάνω δε σημαίνει ότι δε θέτω όρια στη ζωή μου έναντι των ανθρώπων που έρχονται να κλέψουν ή να χαλάσουν ό,τι υπηρετώ, οριοθετούμαι μέχρι χιλιοστού απέναντί τους, χωρίς όμως να είμαι ένα κακομαθημένο και θυμωμένο παιδί μαζί τους, επειδή δρουν έτσι.

Υπάρχουν συγκεκριμένα βήματα σε αυτή τη πορεία, που χωρίζουν τη διαδρομή μου σε τρεις φάσεις:

Στη φάση του παιδιού και της κατασκευής του φωτός, της σκιάς (και του τραύματος), στη φάση της μετάβασης από το στάδιο του παιδιού στο στάδιο του ενηλίκου και στη φάση της μετάβασης από το στάδιο του ενηλίκου, στο στάδιο του «επιβάτη».  

Η πρώτη φάση ολοκληρώνεται συνήθως μόνη της, λίγο πολύ όπως έχει προγραμματιστεί. Πολλές φορές  όμως οι άνθρωποι που έλκονται από την έννοια της πνευματικότητας δεν εκτιμούν τη σημαντικότητα της δεύτερης φάσης, διότι βρίσκουν πάντα πιο εντυπωσιακή και συναρπαστική την τρίτη. Αυτό οδηγεί στην ενασχόληση με τον πάνω όροφο, χωρίς να έχει δομηθεί κατάλληλα η θεμελίωση. Τότε η πνευματικότητα καταντά να είναι ένας ρόλος, ή ένας ευσεβής πόθος, που δε μπορεί να υποστηριχτεί και να βιωθεί αυθεντικά και με ακεραιότητα από τον άνθρωπο. Στο Full Spectrum αναγνωρίζουμε αυτό το θέμα, και εστιαζόμαστε στην ουσιαστική υποστήριξη αυτού του σταδίου. Τα βήματα περιλαμβάνουν:

1. Το να ανακαλύψω το τραύμα μου, τις συνήθειες που έχω αποκτήσει για να μην έχω επαφή με τον πόνο μου, και τους πλασματικούς μηχανισμούς που έχω κατασκευάσει  για να υπερκαλύπτω την ανάγκη μου, από την κάλυψη της οποίας, λόγω του τραύματος, έχω παραιτηθεί.
2. Το να αντιληφθώ με αυθεντικότητα το απατηλό μέρος της προσωπικότητας που έχω κατασκευάσει, για να φαίνομαι διαφορετικός από αυτό που πραγματικά είμαι, και να μπορώ να σταματώ τον εαυτό μου κάθε φορά που από συνήθεια λειτουργώ χειριστικά ή παιδικά.
3. Το να έχω το κουράγιο να δηλώνω με αυθεντικότητα και ευαλωτότητα στους άλλους την απατηλότητά μου ή την παιδικότητά μου, όποτε εμφανίζονται.
4. Το να καταφέρνω να αποδέχομαι το δικαίωμα της διαφορετικότητας σε κάθε πλάσμα, και να ζω χωρίς να επικρίνω τον εαυτό μου, τους ανθρώπους ή το σύμπαν γιατί η ανθρωπότητα δεν είναι όσο εξελιγμένη θα βόλευε τις προσδοκίες μου.
5. Αποδεχόμενος το δικαίωμα κάθε συμμαθητή μου να βρίσκεται όπου βρίσκεται, να είμαι διαθέσιμος να απλώσω το χέρι μου για βοήθεια, αν μου το ζητήσει.
6. Το να εστιάζομαι όλο και περισσότερο στη δική μου ευθύνη, στο τι σπέρνω δεξιά και αριστερά εγώ (π.χ. θυμό και επικριτικότητα) και λιγότερο στους άλλους.
7. Το να αισθάνομαι ταπεινότητα, δηλαδή τόσο σημαντικός όσο κάθε άλλος άνθρωπος αλλά όχι πιο σημαντικός επειδή μπορώ αυτό ή ξέρω εκείνο…
8. Το να δημιουργώ λιγότερο πόλεμο και περισσότερη ειρήνη μέσα μου!
9. Το να μπορώ να «πηδάω» με εμπιστοσύνη στο «κενό» του αγνώστου, κάθε φορά που η ζωή με φέρνει μπροστά στα άλματα που χρειάζεται να κάνω για να προχωρήσω σε νέα μονοπάτια.
10. Το να μη φοβάμαι να «πεθαίνω» στο παλιό, για να μπορώ να ζήσω στο κάθε νέο κεφάλαιο της ζωής.

Στην ουσία αλλάζω θεραπεύοντας τις πληγές μου, αφαιρώντας τα καλύμματά που έχω βρει για να τις κρύβω από τον εαυτό μου και τους άλλους, και δείχνοντας στο σύμπαν ότι δε φοβάμαι να είμαι αυθεντικός.

Αν πνευματικότητα είναι το να αλλάζω, προχωρώντας στην κλίμακα της ενότητας, τότε αναγνωρίζω υψηλότερη πνευματικότητα σε κάποιον που ενώ πριν σκότωνε, τώρα έχει καταφέρει μόνο να κλέβει, από κάποιον  που γνωρίζει όλους τους εσωτερικούς νόμους και μηχανισμούς του σύμπαντος και χρησιμοποιεί αυτή τη γνώση για να αισθάνεται απλά πιο σημαντικός από τους συνανθρώπους του και πιο επικριτικός μαζί τους.

Δημήτρης Αναγνωστόπουλος
Από το «Εγχειρίδιο Αναρχικού Εσωτερισμού» του Συστήματος Full Spectrum