Full Spectrum: Πέραν του Θετικού και του Αρνητικού

Full Spectrum σημαίνει πλήρες φάσμα, και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι τα πάντα στο σύμπαν έχουν τη θέση τους και είναι στη θέση τους.

Full Spectrum σημαίνει πλήρης αποδοχή. Σημαίνει οριοθέτηση χωρίς επικριτικότητα. Σημαίνει ότι τα πάντα είναι συχνότητες και ανήκουν στο πλήρες συμπαντικό φάσμα. Κι εμείς, ως άνθρωποι εξερευνούμε σιγά σιγά κάθε συχνότητα, εκπαιδευόμαστε να μειώνουμε τα βάρη μας και να αυξάνουμε την ενέργειά μας και όποτε είμαστε έτοιμοι, να «πεθαίνουμε» από μία συχνότητα και να γεννιόμαστε στην επόμενη.

Ως ανθρωπότητα περάσαμε και περνάμε από διάφορες συλλογικές φάσεις εκπαίδευσης. Στα μέχρι στιγμής χρόνια της ζωής μου, είχα τη χαρά να ζήσω τρεις διαφορετικές φάσεις μέχρι τώρα:

Περίπου στη δεκαετία του 60 ξεκίνησε η εκπαίδευσή μας στην έννοια του θετικού και αρνητικού. Ήταν ένα χρήσιμο μέρος της εκπαίδευσής μας και για περίπου 3 με 4 δεκαετίες γράφτηκαν αμέτρητα βιβλία και έγιναν αντίστοιχα σεμινάρια «θετικής» σκέψης. Όμως κανένα επίπεδο αντίληψης δε βρίσκεται χωρίς να υπάρχει ένας επόμενος όροφος να το συμπληρώνει και να το εξελίσσει. Αυτό δεν μειώνει την αξία του προηγούμενου ορόφου. Χωρίς τον προηγούμενο δε θα μπορούσε να στηθεί το επόμενο. Το κεφάλαιο «θετική» σκέψη είχε τα όριά του.

Ακόμη θυμάμαι την έκφραση «cancel» και επί το ελληνικότερον «άκυρο» που μαθαίναμε να λέμε σε κάποια συστήματα θετικής σκέψης, για να «ακυρώσουμε» μία «αρνητική» σκέψη που κάναμε… Δε μπορώ να ξεχάσω το πόσο βίαιη ένιωθα τη διαδικασία: Να δημιουργώ μία σκεπτομορφή, και επειδή στη συνέχεια το μυαλό μου τη θεωρούσε «αρνητική», να έπρεπε να «ακυρωθεί». Σαν ένα παιδί μου, που επειδή δεν είναι τόσο καλό όσο τα άλλα, και έχει ειδικότερες ανάγκες σε σχέση με τα άλλα, να πρέπει να το διώξω από την οικογένειά του. Και το επόμενο ερώτημα βέβαια ήταν το εξής: «Ακυρώνοντας» άραγε μία σκεπτομορφή, αυτή παύει να υφίσταται, ή απλά την φυλακίζω σε ένα «γκέτο» της προσωπικότητάς μου για «αρνητικές» σκέψεις και με αυτόν τον τρόπο τη γιγαντώνω ακόμη περισσότερο μέσα μου;

Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να γνωρίσω έναν άλλο εκπαιδευτή μου που με την χαρακτηριστική καρδιακή του σοφία, μου δίδαξε ότι «Τίποτε δε δέχεται να αλλάξει αν δε το αγκαλιάσεις πρώτα όπως είναι…». Αυτό ξεκαθάρισε μέσα μου τα πράγματα.

Η επόμενη εκπαιδευτική φάση ξεκίνησε από όσο γνωρίζω, περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 90, με θέμα το άνοιγμα της καρδιάς, και το «γάμο» του μυαλού με την καρδιά. Επίσης προέκυψαν πολλά βιβλία, συστήματα, τεχνικές διαλογισμού και σεμινάρια σχετικά με αυτό.

Η επόμενη εκπαιδευτική φάση ξεκίνησε περίπου από το 2003, και αφορά στον επόμενο «γάμο», μυαλού, καρδιάς και ισχύος. Είναι ακόμη σε εξέλιξη, δεδομένου ότι πολλοί έχουν παραμείνει ακόμη, είτε στο κεφάλαιο «αρνητικό» – «θετικό», είτε στο «γάμο» μυαλού καρδιάς.

Παράλληλα, τα τελευταία λίγα χρόνια έχει ενεργοποιηθεί και το επόμενο εκπαιδευτικό κεφάλαιο, (τα πάντα κινούνται πλέον εξαιρετικά γρήγορα) που αν του έδινα έναν τίτλο, θα χρησιμοποιούσα (δανειζόμενος την ιστορική φράση του Κρισναμούρτι: «Truth is a pathless land») την έκφραση «Αλήθεια, μια χώρα χωρίς μονοπάτια». Εδώ είναι η ώρα να αρχίσουμε να ξεπερνάμε τον περιορισμό του μονοπατιού, του συστήματος και τη ναρκισσιστική αντίληψη ότι η «αλήθεια» βρίσκεται πάντα στο δικό μας σύστημα, μονοπάτι, επίπεδο αντίληψης.

Υπάρχει μία σειρά από έννοιες, που αν ιδωθούν μέσα από την οπτική του Full Spectrum, χάνουν τη φόρτιση και την αξία τους. Αυτές οι λέξεις είναι: «Σωστό» – «Λάθος», «Καλό» – «Κακό», «Αληθινό» – «Ψευδές», «Δίκαιο» – «Άδικο». Γιατί; Διότι αυτές οι έννοιες μπορούν να υπάρξουν μόνο σε μονοεπίπεδα συστήματα σκέψης και όχι σε συστήματα στα οποία υπάρχει αλλαγή συχνότητας και επιπέδου. Τι είναι άραγε αυτές οι έννοιες αν όχι το αποτέλεσμα μιας σύμβασης μεταξύ ανθρώπων που αποφασίζει να ορίσει ένα επίπεδο αντίληψης ως καλό, σωστό, δίκαιο ή αληθινό;

Αυτό δεν καθιστά τις έννοιες αυτές άχρηστες! Είναι εξαιρετικά χρήσιμες, αλλά μόνο για να επιλύουν θέματα μονοεπίπεδης λογικής και αντίληψης. Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, π.χ. ορίζει τι είναι «σωστό» ως προς την κυκλοφορία στους δρόμους. Αυτό το «σωστό» έχει αλλάξει πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες, και το «σωστό» της Ελλάδας μπορεί να διαφέρει πολύ από το «σωστό» άλλων χωρών, αλλά αυτή είναι και η χρησιμότητα ενός ΚΟΚ: Να ορίζει μονοεπίπεδα και μονοσήμαντα μία σύμβαση περί «ορθού και λάθους» στην οδική μας κυκλοφορία. Το ίδιο γίνεται με τους νόμους, με τον κανονισμό μιας πολυκατοικίας κ.τ.λ.

Η Ζωή όμως δεν είναι μονοεπίπεδη. Είναι ένα τεράστιο σχολείο με επίπεδα και τάξεις, μέσα στα οποία κάθε φορά ένας μαθητής καλείται να προχωρήσει και να διευρυνθεί συνειδησιακά, αφήνοντας κάθε φορά που αλλάζει τάξη εκπαίδευσης, το παλιό του κομμάτι πίσω για να μπορέσει να δεχτεί ένα επόμενο.

Με την ίδια λογική οι λέξεις «αρνητικό» και «θετικό» δε δηλώνουν τίποτε περισσότερο από έναν χαρακτηρισμό αύξησης ή μείωσης της συχνότητας. Ορίζουμε ως «θετικό» ένα συναίσθημα αν από άποψη συχνότητας βρίσκεται πιο πάνω από τον συνήθη συναισθηματικό μας κραδασμό και το αντίθετο για το «αρνητικό». Το πρόβλημα όμως ξεκινά από το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι – αν και συμμαθητές – δε τυχαίνει να βρισκόμαστε όλοι στην ίδια τάξη, στο ίδιο επίπεδο!

Συνηθίζουμε να βάζουμε ταμπέλες «θετικού» και «αρνητικού» στα συναισθήματα, και να αποκαλούμε π.χ. την αγάπη ως «θετικό» και τον θυμό ως «αρνητικό». Δεν αντιλαμβανόμαστε όμως ότι, το αν ο θυμός είναι θετικό ή αρνητικό συναίσθημα ορίζεται από το επίπεδο στο οποίο κάποιος βρίσκεται. Αν π.χ. ένας άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος ακόμη στο να καταπιέζει τις ανάγκες του για να είναι αρεστός στους άλλους, αν είναι ένας άνθρωπος που ακόμη δε λέει ποτέ όχι, που δέχεται κάθε κακοποιητική συμπεριφορά των άλλων χωρίς αντίδραση, το να καταφέρει αυτός να έρθει σε επαφή με το θυμό του και να τον εκφράσει για πρώτη φορά στη ζωή του, αυτό είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ για αυτόν, κι ένα ολόκληρο σύμπαν θα ανοίξει σαμπάνιες, γιορτάζοντας αυτό του το βήμα. Εννοείται ότι θα εκφράσει το θυμό του άγαρμπα, έντονα, άδικα, αφού το κάνει για πρώτη φορά στη ζωή του, εμείς όμως τι θα του πούμε; «Ο Θυμός είναι αρνητικό συναίσθημα και καλά θα κάνεις να εκφράζεις θετικά συναισθήματα».

Όλα είναι εκπαιδευτικές συχνότητες. Και εκεί που τελειώνει η οροφή ενός, ξεκινά βάση του επομένου. Τίποτε δεν είναι θετικό ή αρνητικό από μόνο του. Κάτι είναι θετικό ή αρνητικό μόνο αν εξεταστεί ως προς ένα συγκεκριμένο επίπεδο, μία συγκεκριμένη συχνότητα. Και για να έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε την αλληλουχία των συχνοτήτων και των ορόφων. Μπορεί η προπαίδεια να είναι χαμηλότερος όροφος της τριγωνομετρίας, αλλά χωρίς την προπαίδεια η τριγωνομετρία δε μπορεί να υπάρξει.

Είναι καιρός να πάψουμε να αυτοπεριοριζόμαστε στο χρώμα του φάσματος που βρισκόμαστε, π.χ. στο κίτρινο και να θεωρούμε «εχθρούς» τα υπόλοιπα χρώματα του φάσματος. Είναι καιρός να αρχίζουμε να δεχόμαστε ότι ο όρος «αλήθεια» ταιριάζει στη σύνθεση όλων των συχνοτήτων, όλων των χρωμάτων και με αυτόν τον τρόπο να αρχίζουμε να διακρίνουμε το λευκό χρώμα που συνθέτει όλα τα χρώματα. Καλό μας ταξίδι στη χώρα της Σύνθεσης!

Δημήτρης Αναγνωστόπουλος
(Από το Full Spectrum – Εγχειρίδιο Αναρχικού Εσωτερισμού)