Το σύνδρομο της υπέρβαρης πεταλούδας

Φέτος συμπληρώνω 40 χρόνια επίσημης μαθητείας και παρουσίας στο χώρο της εσωτερικής αναζήτησης. Ο αριθμός 40 είναι ένας από τους μαγικούς αριθμούς. Δηλώνει την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας στο ενεργειακό του υλικού επιπέδου.

Χωρίς να θεωρώ ότι η μαθητεία μου έχει ολοκληρωθεί ή ότι καν πλησιάζει στην ολοκλήρωση, μπορεί εν τούτοις ως διαδικασία να κλείνει φάσεις. Σε αυτά τα 40 χρόνια, πέρασα από πολλές σχολές, μαθητείες, δασκάλους, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου μαθητών που υπήρξαν και δάσκαλοί μου.

Το “σύνδρομο της υπέρβαρης πεταλούδας”, ως έννοια προέκυψε μέσα από χρόνια προβληματισμού. Η ουσία (και αιτία) του συνδρόμου δεν έχει να κάνει με το βάρος της «πεταλούδας», αλλά με την οπτική της. Η υπέρβαρη πεταλούδα, δε μπορεί να πετάξει ψηλά, διότι δε βλέπει το βάρος κάτω, και δεν αναρωτιέται για αυτό. Και αν καμμιά φορά αναρωτηθεί αν όντως βλέπει, η απάντηση που δίνει στον εαυτό της είναι ότι ναι, βλέπει. Δε μπορούμε να δούμε ό,τι δε βλέπουμε…

Η υπέρβαρη πεταλούδα είμαι εγώ, εσύ, και κάθε άνθρωπος δίπλα μας.

Τι βλέπει και τι όχι; Η υπέρβαρη πεταλούδα, αν μιλούμε για το χώρο της εσωτερικής αναζήτησης, επιλέγει να έχει οπτική επαφή μόνο με ό,τι βρίσκεται πάνω, ψηλά, στον ουρανό, και όχι με τη γη. Έχει επαφή με το άνω, με το φως αλλά όχι με τη σκιά. Κι αν κάποια στιγμή έχει επαφή με τη γη, τη σκιά, είναι με τη σκιά των άλλων, και όχι τη δική της.

Με άλλα λόγια, η υπέρβαρη πεταλούδα αρνείται να δει τη σκιά της.

Αρνείται να δει τα τραύματά της, και όλους τους μηχανισμούς που έφτιαξε για να μη πονά και για να κρύβει τα τραύματά της από τον εαυτό της και τους άλλους.

Αρνείται να δει τους ρόλους που παίζει.

Αρνείται να δει το μη αυθεντικό της κομμάτι και τη χειριστικότητά της.

Αρνείται να ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ύλη, αντίθετα εστιάζεται στο φως, στην ενότητα, στην αγάπη, στον ουρανό, και στους απεσταλμένους και τους λειτουργούς του.

Όμως ο άνθρωπος αν και έχει Ουρανό μέσα του, έχει επίσης και Γη και όχι τυχαία. Η ύλη του είναι το κατάλληλο περιβάλλον για τη δημιουργία της σκιάς του, δηλαδή του χώρου που περιέχει ό,τι ακόμη δεν αγκαλιάζει στον εαυτό του και στο Σύμπαν, με σκοπό να μάθει να το αγκαλιάζει.

Και για αυτούς ακριβώς τους λόγους, η πεταλούδα δε καταφέρνει να πετάξει εκεί που κοιτάει και ονειρεύεται όλη της τη ζωή: Ψηλά. Διότι αν δεν αντικρύσει το βάρος που κουβαλάει και δε λύσει το σκοινί, θα παραμείνει για πάντα υπέρβαρη και δέσμια της βαρύτητας…

Πρώτος εγώ υπήρξα μια υπέρβαρη πεταλούδα. Βρέθηκα στο χώρο της εσωτερικής αναζήτησης σε σχετικά μικρή ηλικία, και για πολλά χρόνια δεν ασχολήθηκα με τη δική μου πέτρα – σκιά. Ασχολήθηκα με το Θείο, τους Συμπαντικούς νόμους, της φύση του ανθρώπου και του Ουρανού, το νόημα της Δημιουργίας, αλλά όχι με τη σκιά μου.

Σε όλες τις σχολές που μαθήτευσα, περιστοιχιζόμουν επίσης από υπέρβαρες πεταλούδες, που είτε έπαιζαν το ρόλο του δασκάλου, είτε του μαθητή, απέφευγαν συστηματικά να κοιτάξουν κάτω.

Στην αρχή αυτό με εξέπληττε: Έβλεπα δασκάλους που ήταν συλλέκτες τίτλων, αλλά η ζωή τους δεν είχε καμία σχέση με τους τίτλους αυτούς. Δασκάλους που μιλούσαν εξαιρετικά για την ενότητα, αλλά με την οικογένειά τους ήταν αδιάφοροι, συναισθηματικά τσιγγούνηδες και απόμακροι. Δασκάλους που μιλούσαν για την καρδιά και την αγάπη αλλά ήταν εξαιρετικά απαξιωτικοί και θυμωμένοι με όσους δε συμμερίζονταν τις απόψεις τους. Δασκάλους που δίδασκαν την τέχνη της μεταμόρφωσης στους άλλους, χωρίς οι ίδιοι να έχουν γευτεί τη γεύση της αλλαγής. Έβλεπα δασκάλους να είναι επικριτικοί με κάθε έναν που δεν ανήκε στη «δική» τους σχολή, καθώς πίστευαν πως το μόνο μονοπάτι που είχε πρόσβαση στην «Αλήθεια» ήταν πάντα το δικό τους. Τέλος έβλεπα χειριστικούς δασκάλους, που όντας βαθιά τραυματισμένοι ως προς την αυτοεκτίμησή τους, χρησιμοποιούσαν την ιδιότητα τους αυτή για να εισπράττουν αξία, σημαντικότητα, σεβασμό, σεξ και χρήματα, είτε το αντιλαμβάνονταν είτε όχι.

Μετά άρχισα να είμαι επικριτικός μαζί τους. Απαξίωσα κάθε δάσκαλο που γνώρισα, που είχε οποιοδήποτε από αυτά τα χαρακτηριστικά.

Μέχρι που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ένας ανθρώπινος «δάσκαλος» δεν παύει ποτέ να είναι και μαθητής, είτε το αποδέχεται είτε όχι. Κι επίσης ότι ένας δάσκαλος εκπαιδεύει εξ ίσου αποτελεσματικά αν όχι περισσότερο, όχι με το φως του, αλλά και με τη σκιά του.

Και τότε ήταν το σημείο στο οποίο άρχισα να αναγνωρίζω ότι για να με ενοχλούν αυτά τα χαρακτηριστικά στους άλλους, ήταν μέρη και της δικής μου σκιάς.

Και με αυτή τη συνειδητοποίηση, ξεκίνησε η πραγματική εργασία: Το να βιώσω όχι μόνο νοητικά, ως πληροφορία τους δικούς μου πυρήνες πόνου, αλλά μαζί με όλο τον πόνο και τα συναισθήματα που για χρόνια έκρυβα από τον εαυτό μου και από όλους τους άλλους.

Και τότε γίνεται κάτι μαγικό: Καθώς ασχολείσαι με το να δεις και να λύσεις αυτό το βάρος από τα πόδια σου, αντιλαμβάνεσαι ότι το μεγαλύτερο μέρος του είναι δάκρυα. Δάκρυα που δεν έχεις χύσει και που έχεις κρύψει “κάτω από το χαλί” μακριά από τα βλέμματα του εαυτού σου και των άλλων.

Και η μαγεία συνεχίζεται: Καθώς τα ζεστά δάκρυα ελεύθερα πλέον ρέουν, αρχίζουν και λιώνουν σειρές από παγωμένα κρύσταλλα που παραμόρφωναν την όρασή μας και μας εμπόδιζαν να δούμε και τον εαυτό μας και τους άλλους.

Τότε μόνο αρχίζει να έρχεται η διαύγεια: Όταν μπορούμε να δούμε όλο και πιο ξεκάθαρα τη δική μας σκιά. Μέχρι τότε, ας είμαστε σίγουροι, ότι η αδυναμία να δούμε και να αποδεχτούμε τη σκιά μας θα αντανακλάται για πάντα στις σχέσεις μας με τους άλλους, που θα είναι ταπεινοί καθρέπτες της δικής μας σκιάς.

Έτσι λύνονται τα βάρη κι οι πεταλούδες απελευθερώνονται. Πλέον, όταν συναντώ έναν συνάδελφο αναζητητή, δε χάνω το χρόνο μου με το να συζητώ τη Θεοσοφική του άποψη π.χ. για το «Ανεκδήλωτο Θείο», ή για τη φύση του φωτός, αλλά με το αν μπορεί να μοιραστεί μαζί μου με αυθεντικότητα και ευαλωτότητα το προσωπικό του ταξίδι στο τραύμα του, στη σκιά του και στη θεραπεία του. Και αν ακόμη δε μπορεί, όπως δε μπορούσα κι εγώ κάποτε, δε πειράζει. Απλά του χαμογελώ με την ίδια συναδελφική κατανόηση, με την οποία χαμογελώ πλέον σε εμένα, όταν θυμάμαι τις εποχές που ακόμη δεν μπορούσα να αντικρύσω το βάρος που με εμπόδιζε να πετάξω ψηλά.

Καλές μας πτήσεις!

Δημήτρης Αναγνωστόπουλος

Μαθητής, Εκπαιδευτής και Θεραπευτής στο σύστημα Full Spectrum Neuro-Coaching